Nuniah was een Bluemerle collieteefje van 11 jaar toen zij op 8 oktober 2006 bij ons kwam. Zij had een nieuwe thuis nodig i.v.m. de emigratie van haar baasje. Nuniah was één van de 20 eigen honden van deze man en ook één van de eersten die hij samen met zijn partner aanschafte toendertijd. Na een aantal jaren was hij blijkbaar uitgekeken op Nuniah want zij werd zeer verwaarloosd en aan zichzelf over gelaten. Wij werden op Nuniah gewezen door vrienden van ons en haar. Zij had een kuil gegraven in de grond van de terrein waar zij moest verblijven met vele andere honden en lag daar te 'schreeuwen' van angst. Dat geluid ging onze vrienden door merg en been en toen bekend werd dat meneer het land wilde verlaten en zijn oude dieren wilde 'herplaatsen' hebben wij ons gemeld voor Nuniah. Het ging niet goed met haar toen zij bij ons kwam, zij was het vertrouwen kwijt in de mensen en zichzelf en lag de eerste weken alleen maar te slapen en bleef in haar eigen wereldje. Vooral de eerste week hebben wij gestreden voor haar leven want zij had zichzelf al opgegeven. Wij hebben haar naar buiten moeten dragen zodat zij daar een plasje en de rest kon doen, voor haar hoefde het niet meer. Elk brokje hebben wij naar binnen moeten praten. Voor haar vertrek naar ons zat zij onder de vlooien en mijten, ontstoken en etterende ligplekken en een dubbelzijdige verwaarloosde oorontsteking over zeer lange tijd. Wij hebben wij haar toen opgenomen als permanente pleeghond en zij is tot aan haar levenseinde bij ons gebleven. We hebben er geen moment spijt van gehad want het was een echte scheet en zij heeft ons de oren van het hoofd gekletst.
Zij en Easy waren één pot nat en spraken met elkaar af wanneer er geblaft word.

Dit was Nuniah de eerste week - wat waren wij bang dat zij het niet zou halen.

Nuniah gelukkig weer op de pootjes...

Zogenaamd liet zij zich niet borstelen, daarom werd ze telkens geschoren - lekker makkelijk in onderhoud, he ? Het heeft zij tijd geduurd voordat zij weer helemaal goed in haar vacht zat. Bij ons deed zij nooit moeilijk als zij gekamd of geborsteld werd, ook onze hondenkapper Marc had geen klachten over haar. Nuniah was een dametje met allures, zij gaf overal haar commentaar op maar is altijd bescheiden gebleven.

Nuniah - hier februari 2007, haar vacht is flink aangegroeid en zij lijkt alweer op een collie :-).

Ook haar uitstraling en de blik in haar ogen is een verschil van dag en nacht. Zij had er weer zin in.
Op een gegeven moment werd zij incontinent - geen probleem, daar zijn pilletjes voor en zij deed het er goed op. Toen hoorde zij steeds minder en begonnen wij met gebaren te werken wat voor ons en haar ook verder geen problemen opleverde, het is gewoon even wennen. Ja, en toen begon zij toch echt oud te worden, haar achterkant werd steeds zwakker en ze kon niet meer 'scherp door de bocht' omdraaien want dan viel ze om. Heel geleidelijk aan vertoende Noenneke ook dement gedrag en haalde soms dingen uit die ons deden glimlachen, niet openlijk maar achter de hand zodat zij het niet zou zien. Zo is het een tijd heel goed gegaan en voor ons had ze 20 mogen worden.

Nuniah in september 2007 - hier heeft ze zich in een mandje geperst dat eigenlijk behoorlijk
aan de krappe kant is.

Onze Nuniah - 2008 en hersteld in volle glorie, wat is het toch een schoonheid !

Nuniah in 2009 - de oogjes al een beetje dof, meisje word oud.....

Laatste foto's van Nuniah in januari 2010 - zij wilde niet meer ver lopen.

Meestal was het een wandelingetje van 5 tot 10 minuten en slofte zij maar een beetje mee, plasje doen en poepen en weer gauw naar binnen. Zij was nu echt helemaal incontinent en de pilletjes hielpen ook niet meer, zodra zij begon te lopen of te piepen hebben we haar uitgelaten en zo hebben we het nog redelijk droog/schoon gehouden maar tijdens de nacht kon zij het niet ophouden. Toen begon de pijn in haar rug en kreeg zij een gekwelde blik in die lieve oogjes van haar. Wij hebben het nog even geprobeerd met pijnstillers maar dat geeft niet het gewenste resultaat en zo hebben we na goed overleg met elkaar en Robin, de DA besloten haar ook naar de regenboogbrug te laten gaan. Het was een lieve en bescheiden hondendame, die je zo 'dankbaar' aan kon kijken en waar je helemaal voor smolt. Zij raakte telkens opnieuw onze harten als zij ons aankeek. We zijn blij dat we haar toen bij ons opgenomen hebben en ik hoop dat zij hier een fijne tijd heeft gehad. Nuniah was een speciale dame en tot de laatste dag had zij die speciale uitstraling waar je graag naar kijkt.

Heb een fijne tijd aan de andere kant van de regenboogbrug en houd een oogje in het zeil bij de andere schatten die jou voorgegaan zijn.
In liefde .. Frans, Teya, Connor, Jenny, Easy. Mila, Faye, Monty, Maddie en Luke.