MC KIE - Shetland Sheep Dog - reu - 28.05.2004
In Augustus 2006 kregen wij(Frans en Teya) een telefoontje van Didier (beheerder van een bevriend dierenasiel) met de mededeling dat zij een kleine Sheltiereu uit een van de ergste broodfokkerijen hadden binnengekregen. Na bewezen 'fokdiensten' werd hij afgedankt. Het hondje (toen nog zonder naam) was zo angstig dat je hem niet kon benaderen, laat staan hem oppakken, compleet in paniek beet hij iedereen die hem 'bedreigde'. Met andere honden had hij geen enkel probleem maar mensen moeten hem vreselijke dingen hebben aangedaan, hij had totaal geen vertrouwen. Natuurlijk wuilde de dierenarts hem zien en moest hij zijn inentingen hebben, Didier had uit voorzorg speciale lange leren handschoenen aangetrokken (die ook gebruikt worden voor roofvogels), maar Mc Kie was zo bang dat hij daar gewoon doorheen beet. Toen besloot Didier dat Mc Kie niet vanuit het asiel herplaatst zou kunnen worden en belde ons. Wij beloofden op zijn minst naar Mc Kie te komen kijken voor een eerste indruk en of wij wel dachten hem te kunnen helpen. Wij hadden ons uit laten leggen hoe precies Mc Kie zich gedroeg en hoe hij reageerde op bepaalde prikkels, toen wij naar het asiel vertrokken het weekend nadat hij was opgenomen, hadden wij een Bachremedie bij ons voor Mc Kie. Het was onze bedoeling te proberen de ergste paniekgevoelens te verzachten en hem wat te kalmeren, want hij liep alleen maat te ijsberen, rondjes rennen en te hijgen. Frans en ik kwamen bij het asiel aan en inderdaad, Mc Kie was er helemaal doorheen, dacht alleen aan vluchten - weg, alleen maar weg van mensen. Hij drukte zich in het uiterste hoekje van zijn buitenren en probeerde zich onzichtbaar te maken van angst, het kwijl liep uit zijn bekje - het was verschrikkelijk voor mij om dit te zien. Zoiets gaat je door merg en been en snijdt door je hart als je van dieren houdt. Op een gegeven moment heb ik met Didier afgesproken dat wij gaan proberen Mc Kie te helpen - hij kreeg alvast een naam - MC KIE zou het worden. Er was op dat moment nog geen pleeggezin beschikbaar, pas over 2 weken had ik een plekje bij Hetty. Daar zou Mc Kie dan naar toe gaan en kreeg hij alle tijd van de wereld om te beslissen wat hij wilde - of hij gaf zich op of hij gaf mensen (Hetty) nog een kans. Didier zou hem de aankomende 2 weken regelmatig de Bachremedie geven, tot wij Mc Kie op konden halen. Zo gezegd - zo gedaan.
2 weken later zijn
wij terug gekomen met een bench om Mc Kie op te halen, wij hebben hem
moeten vangen, maar we zagen ook dat de druppels al een uitwerking hadden.
Mc Kie bekeek ons, ook al was het van een afstand - hij toonde belangstelling
- een héééél goed teken !
Na de nodige aanpassingen in huis bij Hetty mocht hij 19 augustus verhuizen.
De aanpassingen waren nodig omdat hij helemaal niks kende, zijn behoeften
binnen deed en hij rende continu rondjes(kennelsyndroom). Dus de deur
naar buiten zou dag en nacht open blijven staan zodat hij kon leren
om zijn behoeften buiten te doen. 'Thuis' aangekomen hebben we zijn
vacht goed bekeken, al verdiende Mc Kie's haarkleed deze naam niet echt,
hij was verschrikkelijk vuil, vervilt en had 2 paar oren, het onechte
paar was 2 x zo dik als zijn eigen oortjes. Met een Stanleymesje heb
ik, Teya) haartje voor haartje doorgesneden. Met een schaartje was geen
optie, want de vervilte plekken zaten te dicht op zijn huidje. Mc Kie
bleef de gehele tijd stil zitten alsof hij wist dat hem geen kwaad aangedaan
zou worden. Ik heb later een gedragstherapeut gecontacteerd voor tips
om Mc Kie weer het vertrouwen terug te geven in mensen en zij adviseerde
om een gedragen handschoen in zijn bench te leggen, deze na gewenning
op een lange stok te bevestigen en daarmee aaibewegingen te maken. Hetty
geeft dat enkele keren gedaan, maar het resultaat was alleen nog meer
angstreacties, dus heeft zij dat maar gelaten. In overleg hebben we
de beslissing genomen dat Mc Kie zijn eigen tempo mocht bepalen om te
herstellen van alles wat hij had beleefd. Ook de optie 'hem laten inslapen'
hebben we overwogen, maar meteen weer verworpen - dat kon altijd nog
als niets anders meer werkte. Hetty en haar huisgenoten(mensen) konden
hem de eerste tijd niet aanraken hij , raakte in paniek en rende weg,
Gebeten heeft hij hun nooit omdat ze hem alle tijd gaven om te wennen.
Hij liep wel achter de mensen aan als ze naar buiten gingen, maar ojee
als ze naar hem keken. Als een speer rende hij weg!! Na een paar dagen
ging het al iets beter en durfde hij aan een hand te snuffelen. Kriebelen
onder zijn kinnetje vond hij helemaal het einde, nog steeds trouwens.
Maar hij liet zich alleen kriebelen als hij niet aangekeken werd, dus
keek Hetty tijdens het kriebelen een hele andere kant uit. Zo verstreken
de maanden in huize Hetty en co. en Mc bleef zijn rondjes lopen als
hij nerveus was. Omdat het naar 'buiten gaan' buiten de veiligheid van
zijn tuin toch een probleem was, heeft Hetty hem vanaf februari 2007
elke keer op de arm mee naar buiten genomen, zodat hij zelf kon zien
dat er geen enge dingen buiten zijn. Tot die tijd heeft Mc Kie zijn
behoeften uitsluitend in de tuin gedaan en in huis gedaan(in huis werd
het steeds minder).
15-07-2007 - Hetty heeft Mc Kie voor de eerste keer naar het park gedragen,
Dundee en (toenmalige pleeghond Tommie waren met Ilona aan het wandelen.
Ze heeft hem in het park neergezet en zijn nog een rondje samen gelopen.
Sinds die dag ging hij bij elke wandeling mee, moest wel nog tot buiten
de poort gedragen worden. Het heeft bijna een jaar geduurd voordat hij
mee kon gaan wandelen, hij was bang voor een tuigje en het eerste tuigje
heeft hij stuk gebeten. Als hij bang is kan het gebeuren dat hij nog
wel even rondjes loopt. Sinds hij mee gaat wandelen gaat het stukken
beter, hij leert andere mensen en honden kennen en laat zich ook door
sommige aanhalen.
Natuurlijk was Mc Kie opgenomen voor latere herplaatsing maar Hetty
en Ilona konden geen afstand meer van hem doen en zodoende is besloten
dat Mc Kie voor altijd deel mag uitmaken van Hetty's gezin.
20-02-2011 - "We zijn nu 4 jaar verder en ik (Mc Kie) weet niet meer waarom ik zo bang voor mensen was. Ik vind het heerlijk om geaaid te worden en ik duw mijn mensen onder de arm of hand als ik daar behoefte aan heb. Hetty en Ilona zijn hartstikke blij dat ze me in huis genomen hebben en kunnen zich een leven zonder mij niet meer voorstellen. Dus lieve mensen geef de moed niet op als jullie een hond met het kennelsyndroom tegen komen, geef ze de tijd, net zoals ik die gekregen heb. Pootje en likjes van McKie "
"Ja McKie, het is niet altijd makkelijk voor iedereen, Maar wij krijgen zoveel liefde van jou dat we het er graag voor overgehad hebben. Voor ons ben je het zonnestraaltje in huis!!! " Knuff Hetty en Ilona.
Nog een paar woorden van mij, Teya: " Lieve Hetty, jij, Ilona en Dundee hebben wonderen verricht met Mc Kie ! Hij is tot nu toe het ergste (gedrags)geval dat wij als stichting hebben binnen gekregen. Ik heb waardering voor de koude dagen en nachten die jullie hebben doorstaan omdat Mc Kie zo de kans kreeg om o.a. zindelijk te worden. Jullie hebben zo ontzettend veel voor dit hondje gedaan, woorden schieten te kort. Van een extreem angstige en getraumatiseerde hond is Mc Kie verandert in een vrij stabiel hondje dat steeds minder in de stress schiet en steeds meer vertrouwen opbouwt in zichzelf en andere mensen. Zijn grote broer Dundee heeft het bij 'gevaar' altijd voor hem opgenomen en doet het nog steeds. De 2 heren kunnen het prima met elkaar vinden en het is altijd een genot om Mc Kie te zien 'leven' ".
Nog een extraatje :-) ... Mc Kie als Paashaas in opleiding.
